De caravan

De caravan staat weer in de stalling. Gelukkig. Het was een bewogen seizoen voor ons beginners, en het is nu tijd om op adem te komen. Zo sloten we het campingleven af met drie dagen stromende regen en onweersbuien. Maar daardoor weten we tenminste wel dat het dakraam tijdig dicht moet en hoe de verwarming werkt. We kunnen wel zeggen dat we de caravan goed hebben leren kennen deze zomer.

We kochten 'm dit voorjaar van een keurig stel dat er een persoonlijke missie van had gemaakt de caravan nog mooier te maken dan ie al was toen-ie net uit de fabriek rolde. Als een tandpastaglimlach blonk het witte aluminium je tegemoet, de kussens leken wel nieuw en er lagen zelfs op maat gemaakte, lichtbeige tapijtjes op de vloer. Hij zag er kortom uit om door een ringetje te halen.

We namens ons voor er minstens zo zuinig op te zijn. Maar nog voordat we vertrokken, ontdekten we al vijf deuken in de zijkant. Oepsie. Daar was iets te vaak een fietsstuur in terechtgekomen toen ie nog op de oprit stond. Het bleek een voorbode.

De eerste dag van onze nieuwe way of life vulde zich met het bouwen van het kampement. Ik leerde allerhande zaken over scheerlijnen en het vullen van reservoirs en veegde het zweet van het voorhoofd. We namen een pint, keken voldaan om ons heen en toen vertrok de man met toilettas en handdoek naar het toiletgebouw. Ik besloot te gaan koken, wat ik eigenlijk niet kan, maar in het nieuwe onderkomen leek het me zo'n knusse bezigheid.

Maar iets ging niet goed en er ontstond een flinke rookontwikkeling. Om te voorkomen dat men mij weer eens een kluns kon noemen, probeerde ik de boel snel te verbloemen. Hop, rap alle raampjes open, dan is het zo weg.

Maar raampjes openen, lieve mensen, in een caravan, vergt techniek. Met secuur gedoseerde kracht moet je van binnenuit het raampje omhoog zwiepen, zwiep zwiep, tot het palletje het piefje grijpt en het raampje blijft staan. Doe dit niet in haast, en doe dit zeker niet bij het wc-raampje. Want. Het wc-raampje heeft geen piefje.

Ik deed het wel. Zwiep zwiep, waarom pakt-ie nou niet, zwiep nog maar wat harder. En dus: kláátssj, daar vloog het wc-raam uit de sponning. Wat ..?! Ik stak mijn hoofd door het gat en zag het kunststof zes meter verder bij de buurman voor de tent liggen. In twee stukken.

Ik rende naar buiten en greep de overblijfselen van het pad. Nu had ik zeker wat te verbloemen. Zo snel mogelijk duwde ik het grootste stuk terug in het kozijn, wierp het andere in de bestekla, en begon verwoed heel onschuldig komkommer te hakken. Fout. Het keukenmes dat we die middag bij de Super-U hadden gekocht, bleek veel te scherp voor deze situatie en voor ik het wist lag mijn vingerkootje in de sla. En erger: spoot het bloed in het rond. Op de kussens en de lichtbeige tapijtjes.

Toen de eega fris gedoucht terugkeerde en de chaos ontwaarde, zuchtte hij: 'Ik zet eerst de auto maar even weg.' Bijna direct volgde het geluid van brekend glas onder rubber. Dáár waren de caravanspiegels dus gebleven. Nog in het gras.

Ik kan u verder meedelen dat er in die paar weken een kastdeurtje is afgebroken en twee horren niet meer dicht willen. Ik heb een verbod opgelegd gekregen op het naderen van de wanden binnen 50 cm, wat best complex is in een caravan. Het verhaal van de afstandsbediening die op het fietsenrek lag toen we huiswaarts gingen - maar natuurlijk niet helemaal tot thuis bleef liggen - is te pijnlijk: we hebben heel wat kilometers heen en weer gereden en ik heb veel kennis over bermen opgedaan.

De caravan staat in de stalling. Dat is heel wat.