De caravan

Zo. De caravan staat in de stalling. Tijd om op adem te komen. Het was een bewogen seizoen voor ons beginners: zo sloten we het buitenleven af met drie dagen stromende regen en onweersbuien. Maar nu weten we tenminste wel dat het dakraam tijdig dicht moet en je de waarde van een dweil niet moet onderschatten. Maar dat was niet het enige. We kunnen zeggen dat we de caravan goed hebben leren kennen deze zomer.

We kochten 'm dit voorjaar van een keurig stel dat er een persoonlijke missie van had gemaakt de caravan nog mooier te maken dan toen-ie net uit de fabriek rolde. Als een tandpastaglimlach blonk het witte aluminium je tegemoet. De kussens leken wel nieuw en er lagen zelfs op maat gemaakte, lichtbeige tapijtjes op de vloer. Hij zag er kortom uit om door een ringetje te halen.

Minstens zo zuinig zouden we erop zijn, beloofden we elkaar plechtig. Maar nog voordat we vertrokken, ontdekten we al vijf deuken in de zijkant. Oepsie. Iets te vaak een fietsstuur in gehakt toen-ie nog op de oprit stond. Het bleek een voorbode.

De eerste dag van onze nieuwe way of life vulde zich met het bouwen van het kampement. Ik leerde allerhande zaken over scheerlijnen en het vullen van reservoirs en veegde het zweet van het voorhoofd. Maar daar stonden we! We namen een pint, keken voldaan om ons heen en toen vertrok de man met een plastic tas vol spullen naar het toiletgebouw. Ik besloot te gaan koken, wat ik eigenlijk niet kan, maar in het nieuwe onderkomen was het vast een heel knusse bezigheid.

Maar iets ging niet goed en er ontstond binnen plots een flinke rookontwikkeling. Om te voorkomen dat men mij weer eens een kluns kon noemen, probeerde ik de boel snel te verbloemen. Hop, rap alle raampjes open, dan is het zo weg.

Maar raampjes openen, lieve mensen, vergt techniek in een caravan. Met secuur gedoseerde kracht moet je van binnenuit het raampje omhoog zwiepen, tot het palletje het piefje grijpt en het raampje open blijft staan. Doe dit niet in haast, en doe dit zeker niet bij het wc-raampje, want dat heeft helemaal geen piefje.

Ik deed het wel. Zwiep zwiep, waarom pakt-ie nou niet, nog maar wat harder en kláátssj: daar vloog het wc-raam uit de sponning. Waaaat ..?!

Ik stak mijn hoofd door het gat en zag het kunststof vijf meter verderop bij de buurman voor de tent liggen. In twee stukken.

Ik rende naar buiten en greep de overblijfselen van het pad. Nu had ik zeker wat te verbloemen. Zo snel ik kon duwde ik het grootste stuk terug in het kozijn, wierp het andere in de bestekla, en begon verwoed heel onschuldig komkommer te hakken.

Fout. Het keukenmes dat we die middag bij de Super-U hadden gekocht, bleek veel te scherp voor deze situatie en voor ik het wist lag mijn vingerkootje in de sla. En erger: spoot het bloed in het rond. Op de kussens en de lichtbeige tapijtjes.

Toen de eega fris gedoucht terugkeerde en de chaos ontwaarde, zuchtte hij: 'Ik zet eerst de auto maar even weg.' Bijna direct volgde het geluid van brekend glas onder rubber. Dáár waren de caravanspiegels dus gebleven. Nog in het gras. Voor de auto.

Ik kan u verder meedelen dat er in die paar weken een kastdeurtje is afgebroken en twee horren niet meer dicht willen. De laatste week heb ik een verbod opgelegd gekregen op het naderen van de wanden binnen 50 cm, wat best complex is als je in een caravan verblijft.

Het verhaal van de sleutels die op het fietsenrek lagen toen we huiswaarts gingen - maar natuurlijk niet helemaal tot thuis bleven liggen - is nog te pijnlijk. Laten we het erop houden dat we heel wat kilometers heen en weer hebben gereden en ik veel kennis over bermen heb opgedaan.

De caravan staat in de stalling. Tijd voor vakantie.